Бишкек

Баткен

Чүй

Жалал-Абад

Нарын

Ош

Талас

Ысык-Көл

Мен эмне кылаарымды эмне болоорун билбей белгисиздикте болуп турамын. Биз 5 бир тууганбыз эки эжем шаарда оздорун озу камсыздашат а учообуз апамдар менен айылдабыз ошол жакта окуйбуз. Бул корунуш менин кичине кезимен бери эле кайталанып келет атам апам экоо бат урушуп атам кол тийгизет, жаман создор менен кагып согот экоо жашаганына 25 жыл болду ооба алар кэде жакшы да суйлошуп калышат бирок алардын мамилесинен мен ушинтип чон болгондо эмне кылбаш керек экендигин кором балдарыма бардык жактан колдоо корсотом мээрим тогом финансылык жактан кем кылбай камсыздай алам деп ойлойм апам жакшы,мээримин тогот бизди жакшы корот идеалдуу ата эне болбойт дечи апамды биз жакшы коробуз а бирок атамдан биз аталык мээримди жакшылыкты жакшы мамилени корбойбуз мен ойлойм атам дагы ушинтип тарбияланган ошентип калыптанып калган деп бирок адамга тарбия канчалык таасир этпесин ал баары бир татыктуу ата боло алмак го деп ойлойм бирок бизге жакшы деле мамиле кылбайт, бизди материалдык жактан эн керектуу эле нерселер менен камсыздай алат мисалы кийим кече анан керектуу тамак аш ооба мен ага канааттанарлык элемин бирок бул кылгандарын кайра бизге милдет кылганын байкайм анын оюнча эгер ал кыйналып иштеп журсо балдары дагы ошол нерсени коруп эч жакка чыкпай жумуш кылып жашашы керек. апама эле эмес мага дагы колу тийген ал инимди кадимкидей согуп, сабайт балким ал ойлойттур бул бала боло берет деп бирок ал кичинекей гана жаны калыптанып келе жаткан инсан го бул корунуштор бизге терс таасирин аябай берди деп ойлойм бир жолу уй булобуз менен бир майрам болуп бишкекке кеткен элек апам оорулуу таенемди карап калган а атам айылга кетип биз шаарга бираз эс алганы калганбыз бир жумадан кийин уйго апам болуп барсак атам уйго киргизбей апамды сабап мени бетиме чаап эшикке чыгарып салган эле ошондо ал таарынып мени жалгыз таштадынар эми эстединерби дегендей кылган анан мен алардын курбусуна чала калгам ал келгенде гана биз уйго кире алганбыз бирок жини келип эшикте апам учоо чечишип жатышкан андан кийин деле мындай корунуштор болуп келе жатты эн акыркысы ушул жайда мен бир программа боюнча бишкекке барайын дегем атам ал учурда суусамырда эле ага чалып уруксат сурасам мен бул жакта чан жутуп кыйналып журом эмне ошончо маанилуубу деп сураганда ооба мага керек да деп жооп берсем анда бара бер деп очуруп салган ошентип эртеси чон апам да атам менен суйлошсо жообу ошондой эле болду мен кыйналып журсом эч ким жардам корсотпосо мындай курактагылар талаа жумуштарында иштеп акча таап жатышат деп нааразычылыгын айтыптыр да акчасы болсо бара берсин деген экен мен эчтекесине карабай баргым келди дагы апам апчемдин акчалары менен жонодум уйго келгенде атам менин кеткенимди билип дагы бир себептерин айтып апама озунду билип калдын деп кол тийгизиптир апам ушунча жыл бардык туйшукту которду бирок бул нерсеге дагы чыдагысы келген жок дагы синдилеримди алып чыгып кетти уйдо чон ата чон апам атам анын эжеси болуп калган экен ага чейин кайын эжеси келип ал менен да маселени суйлошушуп бирок аягында апамды куноолоп коюшуптур ошентип апам шаарга келди бирок атамдан биз финансылык жактан коз карандыбыз апам дагы иштеген эмес эле а атам озунун куноосун моюнуна алып кечирим сурагандын ордуна апамды жамандап озун озу билет чылым чегет кирпигин тырмагын жасаттырат деген сыяктуу создорду айтып жатат бирок мен ойлойм ооба апам дагы идеалдуу эмес бирок эч бир нерсе зомбулук корсотуусуно себеп болбошу керек жакында окуу башталат а апамдын туруктуу жумушу жок уч баласын озу камсыздай албайт ооба жардам бере турган туугандары бар бирок андай кундо деле алар дайым бере алышпайт жана бул жакта биз материалдык жактан кала албайбыз а окуу жылы башталса биз уйго кайтуубуз керек болот бирок кантип?апам ушунча азап коргон жерине кайра кайтып барабы?атам эч качан куноосун моюнуна албайт а апам атамдын келип кечирим сурап бизди алып кетсе болот го деген ой менен журот бирок биздин атабызга журогубуз жылыбайт а мен быйылкыга чон максаттарды койгон элем бирок азыркы учурда кимден жардам сурайм билбейм 

Саламатсыздарбы! Уй булоолук зомбулуктан жапа чегип, бироонун уйундо туруп жатам. Убактылуу жашап турганга жер керек. 

Учурда бир балам бар. Турмушта аябай кор болдум. Күйөөм урат, сүйрөйт. Жүрөгүмдөгү сөзүмдү эркин сүйлөй албайм. Аябай уят сөздөрү менен мени сөгөт. Жогол дейт. Ачка да камап коёт. Мени кул катары эле көрөт.

Ата-энем болсо жаша деп туруп алышат. Үйгө батпай кайра келем. Көп ыйлайм, бирок кээде өзүмдү өлтүрсөмбү деген ойлор келет. Мен эч кимге керегим жок. Телефонум жок. Бул күйөөмдүкү, ошол үчүн эч кимге кайрыла да албайм. Жазганымды билсе, урат. 

Милиция жардам бербейт. Кайра ушунун колуна салып берет. Мага жардам берининиздерчи. Суранам. Менин бара турган жерим жок. Эч ким мага жардам бербейт. Мен дагы эркин жашагым келет.

Саламатсызбы! Абалымды сиздерге кыскача кандай жеткиришимди билбей жатам, себеби оюм да, көңүлүм да чачыранды. Жолдошумдун 3 жыл аралыгындагы мага карата катуу зордук-зомбулугу, коркутуулары мени физикалык жактан эле эмес, психологиялык, моралдык жактан да жабыр тартышыма алып келди. 

Күйөөмдөн качып төркүнүнө келдим, бирок... Бирок, бизде кыргызда ажырашып келген кыз 2-сорттогу адамдай кабыл алынып калгандай. Өз ата -энемин үйүндө деле колдоо, коргоо, канатына калкалоонун ордуна, кайра мени басынтып, элдин кыздары жакшына эле жашап жүрүшөт, сен ажырашып келип бизди уят кылдың, балаң м-н эч жерге батпайсың ж.б.у.с. кемсинтүү, басынтуу жада калса өз атамдын байкем м-н жеңеме болушуп, баламды кагып, катуу сүйлөп,мага кол көтөрүүсү мага 2 эсе оор болду. Кыштын суук күнүндө күйөөңө бар кайра, эмне кылса да чыдап жаша, ошол жактан сөөгүң келсин деп чыгарып салышты. Мен эми кайра күйөөмө бара албайм. Кайын журтум тараптан кайненем, кайнатам, авысыным мен тарап болуп колдогону м-н, күйөөнүн мурдагыдай мамилесинен корком. Кечирим сурап келет, кайталанбайт деп, бирок бир аз убакыттан соң кайра күчөп келатат. Ошол себептүү азыр кайын журтума да бара албайм, төркүнүм болсо "эл эмне дейт", уят деп кыштын күнүндө үйдөн чыгарып салды. 

Азыркы убакта эмне кылышымды, кайда барышымды билбей жүрөм. Убагында эл катарында окуп, билим алып, иштеп, жакшы чөйрөдө жүргөм. Ошол убакта ата-энем мага жакшы мамиле кылып , мени м-н сыймыктанышчу. Азыр кыйынчылык убакта, башкасынан күтсөм да, ата-энемден күтпөгөн оор сөздөр менин шагымды сындырып, өлүүнүн тируусу дегендей абалга калтырды. Мен мурдагыдай абалга кайткым келет, жумуш м-н алек болуп, өзүмдү ар тараптан өнүктүргум келет. Ата-эне, бир туугандан күткөн колдоо,  акыл-насаат, кеп-кенешти сиздерден күтүп калам ж-а жумуш м-н камсыз кылууга себепчи болсоңуздар ыраазычылыгым чексиз болот эле.



Мен көп жылдан бери зомбулук менен жашап келем. Балдарым да зомбулук көрүп кыйналып калбасын деп, баарына чыдап жашап жүрөм. Жолдошум эми балдарымды да мага каршы тарбиялап, балдарым менен да конфликт жаралып атат. Аябай каттуу сабайт, эс-учум танганча, суу сээп өзүмө келгенде кайра сабайт, кышында да башымдан ылдый муздак суу куят. Апама бир туугандарга айтсам, биз деле кордук көрүп жашаганбыз, балдарын үчүн чыда дешет. Чачымдан сүйрөп аябай сабайт. Балалуу болбой мага үйлөнгөн аялынын уруксаты менен, ошол аялынын тили менен мени кордоп келе жатат. Ал аялынын тилине кирип, балдарымды да кордойт, сиздерден жардам сурайм 🙏



Саламатсызбы. Мен өзүмдүн байкемден кордук көрүп келем. Азыр 3 балам бар. Куйөөм менен ажырашып кеткем, эки жарым жыл болуп калды. Кайненем менен кайын эжемдер мага кол салышып, ошондон жашабай калдым. 

Балдарымды коргой албай атам. Байкем көп ичет, кол которуп, уруп тебип сабап кирет. Үйдө атам жокто же иним жокто же эркек киши жокто атайын жасайт. Апама дагы кол көтөрө берип, апам жүрөктөн операция болуп чыкты. 20 жылдан бери ушул. 

Женемди сабап журуп, ал качып кутулду. Чоң кызы биздин колубузда болчу. Аны дагы сабап жүрүп, кызына мектептен эжелери жардам берип, апасына кетти. Качалбаган апам, атам жана мен үч балам менен калдым. Балдарымды алып, басып кетким келип атат. Бирок кайда бараарымды билбейм. 

Апам менен атам эмне болот деп буларды ойлоном. Атама канча жолу бычак көтөрүп чуркады. Азыркыга чейин ичсе эле асыла берет. Экөө тең оорукчан болуп калышты. Эмне кылаарымды билбейм. Ата-эне баласын жамандыкка кыя алышпайт экен да. Менин балдарым кичинекей. Мас болуп келсе эле жүрөктөрү түшүп, кулактарын жаап бурч бурчта эле калышат. Күйөөмдү алименттке бергем. Сот бүтө элек. Сиздерден жардам сурайм. Сураныч жардам бериңиздерчи.



Мен кичине балам менен күйөөмдүн зомбулугуна төрт жыл бою чыдап келгем. Балабыздын көзүнчө эле мага кол көтөрчү. Эч ким аны токтото алчудай эмес.

Бир күнү дагы бир күтүлбөс жаңжалдан кийин мени өлөрчө сабап, көчөгө чыгарып салган. Кайра боюма бүтүп, төрөгөнгө аз калган болчу. Баламды жетелеп, каякка барарымды билбей, тааныш кызыма чалсам, «Жардам борборлору бар эмеспи, ошол жерге кайрылып көрбөйсүңбү?» деп телефон номурун таап берди. Ошентип, борбордун биринде убактылуу баш калкалоочу жерге туш болдум.

Көп өтпөй эле ошол борбордо иштеген юрист айымдын жардамы менен күйөөм менен ажыраштым. Жок дегенде өз баласына алимент төлөп турсун десем, такыр моюн бербей, сотто баласынан баш тартты. Ошондой адам менен кантип жашаганыма таң калдым. Кээ бир ойлор кеч келет экен.

Толгом башталып, экинчи баламды социалдык үйдө жашап жүрүп төрөдүм. Эки баланы жалгыз бой өстүрүү кыйын экен. Акча эч нерсеге жетпейт. Балдар менен кандай оор болсо дагы жумуш табууга аракет кылдым. Негизи эле тиккенди жакшы көрчүмүн. Жашап жүргөн борбордун айымдары мага тигүүчү машинка сатып беришти. Ошого бүгүнкү күнгө чейин ыраазымын. Машинка жашоомду жакшы жакка өзгөрттү. Төшөк курап, кийим тигип, анча-мынча акча таба баштадым. 

Бир аз акча чогулганда, өзүнчө батирге көчүп, үйдө тиге баштадым. Бара-бара кардарларым, алар менен кошо заказдар да көбөйдү. Өзүм жалгыз жетишпей калганым үчүн ижарага дагы бир нече тигүүчү машинка алып, чакан цех ачтым. Ал жерге мага окшоп үй-бүлөлүк зомбулуктан жабыркаган кыз-келиндерди жалдадым. Оор абалда калганда мага жардам беришкен, мен эми өзүм башкаларга жардам берип жүрөм.

Баягы мага борбор берген машинканы кайтарып бергенде өзүмө абдан суктандым. Башында ушундай ийгиликке жетериме ишенбейт болчумун. Азыр болсо кудайга шүгүр. Баары жакшы. Кетип калуу оңой эмес, бирок азап тартып жүрө берүү да туура эмес. Эч нерседен коркпогула дейт элем.


Мурунку жолдошум менен беш жыл мурун баш кошконбуз. Алгачкы күндөрдөн тарта эле кайненем мага жаман карап, үшкүрүнө баштаган. Эмне кылсам да, ага таптакыр жакчу эмес. Жолдошум өз энесинин айткандарынан уламбы, айтор мени кемсинтип баштады. Ичип келип, уруш чыгарган, кол көтөргөн учурлар да көбөйдү. 

Аны көргөн чоңоюп калган балдарыбыз «атабыздан кетип калалычы» деп ыйлай бергенинен улам, акыры үйдөн кетүүнү чечтим. Балдардын атасы болуш керек деп жүрчү элем, аягында алардын көз жашын көргөндө, жаңылганымды түшүндүм.

Апам көз жумгандан бир нече жыл өткөндөн кийин атам кайра үйлөнүп алган болчу. Өгөй энемдин үстүнө эки баламды жетелеп кирип барууга батына алган жокмун. Туугандарым да өз арабасын өздөрү араң сүйрөп жашагандыктан, алардан жардам күтө албадым. 

Ур-токмоктон кийин көгала болуп калганда, кошуна келин жардам борборлору жөнүндө кеп салып калар эле. Ошолордун бирине барууну чечтим. Туура эле кылыптырмын. Мага балдарым менен жатканга жер, мындан ары эмне кылышты пландаганга жардам беришти. 

Тамакты кыйын жасайт элем. Ошол жөндөмүм менен акча табууну чечтим. Интернеттен ар кандай тамак жасоо видеолорун көрүп, бизде болбогон рецепттер менен салат жана таттууларды жасап, сата баштадым. 

Акча топтоп, өзүнчө батирге чыктым. Айылда той-топурлар болуп турат эмеспи, ошолорго татууларды жана салаттардын түрлөрүн жасап иштеп жүрөм. Буюрса буйрутмалар көп. Өз ишимдин ээсимин. Азыр ошол мени кемсинткен адамдан, мен кыйналган мамиледен кетип калганыма абдан кубанам.


Мындан 4 жыл мурун жардам борборуна кайрылгам. Менин абалым ал кезде абдан оор болчу. Биринчи никемден балам бар болчу. Жашоо шартымды жакшыртам деп баламды туугандарыма таштап, Россияга иштегени кеткем. Акча топтоп, үй сатып алгым келчү. 

Бир нече жыл иштеп, эми жериме кайтып үй алайын деп турганда, баламдын кайтыш болгонун кабарлашты. Кандай кырдаалда жана эмне себептен көз жумганы алигиче белгисиз. Көпкө чейин өзүмдү күнөөлөп жүрдүм.

“Турмуш куруп, жашоону улантышың” керек деп мага көп айтып калышчу. Кийинки жолдошум менен нике гана кыйып баш коштук. Мыйзамдуу катталган эмеспиз. Арадан эки кыздуу болдук. 

Россияда иштеп чогулткан акчама үй сатып алдык. Так ушул жерде чоң ката кетирдим. Документтеримди жоготуп, кайра калыбына келтирип жүргөндүктөн, үйдү жолдошумдун атына каттап койдук.

Ошол күндөн тарта жолдошумдун жүрүм-туруму таптакыр өзгөрдү. Мага жаман сөз айтып, кемсинтип, кордук көрсөтө баштады. Күндөрдүн биринде эч кимди көзүнө албастан, ойношун үйгө көчүрүп келип, мени балдарым менен үйдөн кууп чыкты. Ал кезде ал менин дагы кош бойлуу экенимди билчү эмес. Капаланганымдан боюмдагы бала түшүп калды.

Эмне кыларымды билбей, кризистик борборго кайрылдым. Балдарым менен ал жерде 3 ай жашадым. Психологиялык абалым таптакыр начарлап кеткен. Өзүмдү жоготуп койгон учурлар болгон. Ырас, борбордо юристтер иштейт экен. Алар кеңеш берип, ошолордун жардамы менен үйүмдү кайтарып алууга аракетимди баштадым. 

Буга эки жылдай убакыт кетти. Мурда баш ийип берген, жоош адам элем. Үйүм үчүн, балдарым үчүн күрөшкөнгө көндүм. Тайманбай калдым. Менин өзгөргөнүмдү, менин артымда юристтер турганын көргөн мурунку жолдошум мага келип, кечирим сурады. Акыры баягы үйдү сатып, башка бир бөлмөлүү батир сатып алдым. Баарын өз колубузга алып, турмушубузду оңоп кете аларыбызга көзүм жетти.


Мен үч жолу турмушка чыккам. Биринчи жолу менден он жаш улуу адам ала качып кеткен. Үйгө кетип калсам, эл эмне дейт деп отуруп калгам. Алгачкы түнү кыз чыкпай калдым. Ошол күндөн тартып, күйөөм мени жемелей баштады. 

Бир күнү эртең менен чай ичип отурсак, эки кичинекей бала үйгө чуркап кирип, «Ата, кандайсыз?» деп чоо-жайын сурап калышты. Күйөөмдөн бул кимдер деп сурасам, «Менин балдарым» деп жооп берди. Үстүмөн муздак суу куйгандай эле болуп, отуруп калдым. Андан ары аны менен жашагым келген жок. 

Бир жактан эми үйгө кетип калсам, «Ата-энемдин бетин кантип карайм» деп да уялдым. Чогуу жашаган сегиз ай ичинде мага эмнелерди гана көрсөткөн жок. Болбогон жерден чыр чыгарып, сабаган күндөр көп болду. Кайненем менен кайын сиңдилерим мени мазактап жүрүштү. Бир күнү артымды карабай кетип калдым. Төркүнүмө барсам атам «Эмне келдиң? Кайра алып барып, колуна тапшырып берем. Бизди элдин алдында шерменде кылдың» деди. Мен «Барбайм, ал менен жашабайм, балдары бар экен» десем дагы болбойт. 

Кайын журттагылар «Кызыңыз кыз эмес экен» деп айтышыптыр. Аны уккан атам бычагын көтөрүп алып, артыман кубалады. Ошентип, өз үйүмдө чоочун болуп, атамдын мага болгон мамилеси начарлады. Чыдап жүрө бердим, бирок качып кетким келчү. Барар жерим жок экенине өкүнчүмүн. 

Жаңы жолдошум менден 14 жаш улуу эле. Бир күнү жолдошум үйгө келген жок. Мен таң аткыча сарсанаа болдум. Эртеси түшкө маал арак жыттанып келип, «Досторум менен арак ичип, уктап калыптырмын» деди. «Мейли» деп сыртта үй-оокатты бүтүрүп, талаа иштерине чыксам, ал жердеги аялдар «Сапар кечээ укмуш бийлебедиби…» деп күлүп калышты. Ортобузда жаңжал башталды. Урушканыбызда мени тебет, белиме, башыма. 

Чыдабай «Мен сенин кызың менен теңмин го. Урбачы!» деп кыйкырып ыйлайм. Токтобойт. Көп өтпөй аргасыз өз үйүмө кайттым. Үйдө баягы эле уруш, ызы-чуу. Сегиз айдан кийин кыздуу болдум. Бирок жүрөгү мандем болчу, кызым чарчап калды.

Үчүнчү жолу такыр үйлөнө эле бала менен баш коштум. Башында эле «Мен эки жолу күйөөгө чыккам» деп айткам. Ага болбой эле «Мен сени жакшы көрөм. Эч качан урбайм» деп убада берген. Бирок убада бул жөн гана курулай сөз. Көп өтпөй эле мени бардыгына кызгана баштады. Көчөдөн суу ташып, чарчап туруп калсам, «Кимди күтүп атасың?» дейт. Кызганыч акырындап ур-токмокко өттү. 

Азыр алты балам бар. Шүгүр, мындай күндөр артта калды. Балдарымды чоңойттум. Окуямды сиздерге айтып, өзүмдү жеңилирээк сезим калдым. 


Сиздердин окуяларыңыздар

Баяныңыз менен бөлүшүңүз